viernes, 23 de mayo de 2008

Los HOAX

Aparte de ser una persona perfectamente normal a la que las eventualidades de la vida han llevado a vivir un añito a Dakar, también soy una informática que pasa ante un ordenador el 80% (y probablemente a veces más) de su tiempo de vigilia, por lo menos antes de que me cargara el portátil. Además, intento ser buena gente. La suma de estos dos factores me llevan a escribir este post, con el que pretendo contribuir a que el mundo sea un poquito mejor. No es que sea pretenciosa, creo que poca gente lee este blog, pero con que un solo lector saque provecho de las lineas siguientes, me doy por satisfecha.

Vale, partamos de cosas que creo que todos sabemos: en Internet hay peligros conocidos. Todo el mundo sabe de la existencia de virus y spam, incluso la mayoría tiene idea de qué son (y el que no lo sepa que acceda a los enlaces y se culturice, que si no no acabo hoy, ni dentro de esta semana). Yo he comprobado, como informática, que los usuarios en general tienen un temor desproporcionado a que sus ordenadores estén infectados con virus, echándoles a estos la culpa incluso si se trata de una abolladura en la carcasa. Sin embargo, rara es la persona que adopta contra ellos alguna precaución aparte de instalar un antivirus (que normalmente no saben usar). El spam, por su parte, suele ser considerado un coñazo inofensivo. Pues ni los virus son tan fieros como los pintan, ni el spam tan inofensivo. Pero no es de esto de lo que quería hablar, y con lo que me mola explicar cosas es un berenjenal en el que mejor no me meto (tal vez en otro momento). Sólo quería mencionar los virus y el spam para introducir el tema.

Los hoax son otra cosa. Por supuesto, el término procede del inglés, idioma en el que significa "broma de mal gusto". Cuando hablamos de un hoax informático, nos referimos a un bulo, leyenda urbana, timo, o mentira en general, que se transmite a través del correo electrónico. Al contrario que el SPAM, que suele llegarnos de direcciones desconocidas, y se nota a un kilómetro que eso no nos concierne y ni lo leemos (de hecho la mayoría los detecta el software antispam), los HOAX nos vienen remitidos de la cuenta de alguien que conocemos, que, aparentemente, lo ha leído, se lo ha creído, y lo ha reenviado a propósito. Sí amigos, es un sindiós, dicho sin miramientos, el HOAX es una mentira que nos transmite un amigo. El consuelo que nos queda es que no lo ha hecho con mala intención, sino porque...

  • Opción a) se lo ha creído (o por si acaso es cierto).

  • Opción b) le ha hecho gracia

  • Opción c) en realidad no te lo envía él sino un programa que le suplanta la identidad (en realidad no conozco la frecuencia en la que esto es así).

Ampliando un poco el concepto, también son hoax (y aquí sí que "tire la primera piedra el que esté libre de pecado") todas esas chorradas, típicamente en Power Point, que al final, de un modo u otro, te instan a que las reenvíes (murmullos de estupor invaden la sala). Efectivamente, amigo, no por reenviar un email a 1000 contactos vas a follar esta noche. Siento desilusionarte, pero ahora que lo sabes tal vez quieras intentar un plan B, por ejemplo, invitando a la chica a tomar un café. Dentro de esta variante tenemos el simple de "si te ha gustado, compártelo con todos tus amigos". Técnicamente, parece que no entraría en la definición, ya que no es una mentira ni una broma de mal gusto, pero a la hora de hablar de hoax informático, en realidad, lo definitorio es la finalidad de que el email en cuestión se difunda lo máximo posible. Así que esta última versión tal vez sea la peor, por ser la más disimulada.

Pero, ¿qué tiene de malo que un Power Point con fotos de animales durmiendo se difunda por todo el orbe conocido? Pues eso nada, claro. Pero que se difunda por todo el orbe conocido la dirección de correo electrónico de todo aquel al que ha sido enviado, lo haya leído (y/o creído) o no, eso sí tiene algo de malo. Porque cuando le das a reenviar a un correo, la dirección de todos los destinatarios a los que iba aparte de a tí se copia en el cuerpo del mensaje, así que cuando alguien lo recibe (si no se ha editado desde el principio) se pueden ver todas las direcciones por las que ha pasado le correo. Y encima, se copian con el nombre y apellidos que le hayas puesto en la libreta de direcciones, tipo "Manolo Lopez Lopez <manolololo@unservidordecorreo.com>". Y claro, tú le estás enviando el correo a tus amigos, en los que confías, y no crees que vayan a usar esa información maliciosamente, pero ¿confías también en todos los contactos de todos tus amigos? Ese correo con infinitas direcciones le puede llegar de rebote a cualquiera, a algún spammer, que se pondrá muy contento con todas esas futuras víctimas de su indigna actividad. Eso, aparte de la posibilidad de que alguno de los destinatarios (o tú mismo) tengan algún troyano, que directamente pueda hacerse con esas direcciones y transmitirlas a destinatarios desaconsejables. Así que, como véis está todo relacionado, y esa es la finalidad de la mayoría de hoax, incluso de las tonterías aparentemente inofensivas, como el típico PowerPoint de ensalzamiento de la amistad (que para colmo es lo más cursi de todos los tiempos) y esos del estilo.

Pensad en ello antes de reenviar cualquier chorrada y, en caso de que os guste mucho y realmente queráis compartirla, tomad las siguientes precauciones:

  1. Quitar del cuerpo del mensaje TODAS las direcciones de correo que aparezcan de receptores anteriores.

  2. Poner sólo un destinatario en el campo para (porque es obligatorio poner algo) y a los demás ponerlos en el campo "Con Copia Oculta", o CCO, que lo que hace es enviar el correo normalmente pero que la dirección de cada destinatario no se transmita a los demás.

Con estas dos sencillas medidas profilácticas, evitamos que, por nuestra culpa, nadie no recomendado obtenga direcciones de correo con las que hacer el mal en el futuro.

Pero es que además, y parece que no acabo nunca, pero sí, ya falta menos, está el propio contenido del HOAX. Si es una chorrada, no pasa nada, aplicas los puntos 1 y 2 de antes y no hay consecuencias por el hecho de haberlo reenviado. Pero están los otros hoax, los que decía al principio: las mentiras, que pueden ser más o menos dañinas. Por ejemplo, al grupo pop "La oreja de Van Gogh" le tiene que haber hecho una gracia loca que por toda España se haya difundido la calumnia de que son proetarras.

También es famoso, y muy dañino, ese que advirete de la catástrofe que puede ocasionar en tu ordenador un inventado virus. Te insta a mirar si se está ejecutando y, ¡oh sorpresa! siempre es que sí porque en realidad el proceso del que habla es un proceso de sistema, necesario para el funcionamiento normal del mismo y que, por lo tanto, se estará ejecutando en cualquier equipo que corra con Windows. Entonces, te alarmas y te pones a seguir las instrucciones para deshacerte de él. En mala hora, porque dependiendo de qué proceso te carges, te puedes cargar el sistema operativo... y encima se lo reenvías a la gente para que hagan lo mismo... Esto le ha pasado a muchísima gente, que por falta de espíritu crítico, no ses le ocurrió algo tan simple como pasar un par de antivirus distintos a ver si era verdad y, ellos solitos, han causado en sus equipos más estragos de los que suele poder causar un virus de verdad.

En general, no hay que creerse NADA que nos llegue por correo, ni aunque venga de nuestro hermano, porque él también puede estar equivocado. Si algo que recibes te llama mucho la atención, comprueba siempre si no está en alguna lista de hoaxes conocidos. Contrasta la información, no seas borrego. El difundir hoax puede causar perjuicios, tanto a tí mismo como a terceros.

He dicho.

DEBERES PARA MAÑANA: Copie diez veces, con esmerada caligrafía, NO ME CREERÉ NADA QUE ME LLEGUE POR CORREO

No me creeré nada que me llegue por correo
No me creeré nada que me llegue por correo
No me creeré nada que me llegue por correo
No me creeré nada que me llegue por correo
No me creeré nada que me llegue por correo
No me creeré nada que me llegue por correo
No me creeré nada que me llegue por correo
No me creeré nada que me llegue por correo
No me creeré nada que me llegue por correo
No me creeré nada que me llegue por correo


Relacionados interesantes
Museo del Hoax
Alerta Antivirus, la página de seguridad informática del Ministerio de Industria, Turismo y Comercio de España

sábado, 17 de mayo de 2008

Día das letras galegas

Hoxe (esperei a propósito a que deran as doce para publicar isto) é o Día das Letras Galegas. Pareceume bonito celebralo largando un responso por esta miña lingua querida. Digo responso no sentido de oración polos defuntos e tamén no de amoestación extensa. O defunto é a lingua galega. Os receptores da amoestación, os lingüísticos, políticos, e híbridos de ámbalas dúas especies que, pouco a pouco, van acabando con ela.

O galego é a miña primeira lingua. Cando comecei na escola non sabía falar outra cousa. É a lingua que asocio á famila, ó cariño e á tenrura. Para aloumiñar un neno pequeno ou un animaliño non me sae outra. Tamén me cae mellor que o castelán para falar dos meus propios sentimentos, e canto máis aprecio a alguén, máis quero falarlle galego. A miúdo, falando en castelán, tamén noto que me faltan palabras que en galego coñezo, e non sei se é que realmente o galego é máis rico ou se simplemente é que o domino mellor, a pesares de todo. Porque ao contrario non me acontece. Moitas outras palabras parécenme, simplemente, máis bonitas en galego. E durante toda a miña formación académica non recordo que nunca sacara en galego unha nota por debaixo do sobresaínte.

Pois a pesares de todo isto, cando escribo en galego síntome moito máis insegura que cando o fago en castelán. E para ler tamén me sinto menos áxil. E non se imaxina ninguén a pena que me da iso.

Parte do problema é o costume, terei que admitilo, porque en galego practicamente non voltei escribir desde que acabei o instituto, e a ler case que tampouco. E para complicalo máis aprendín portugués, e agora teño unha mistura de moito ole. Pero con todo e con iso, encontro que a culpa non é miña, ou polo menos non miña. E un pouco coma aquela de que "entre todos la mataron y ella sola se murió".

Temos a normativa oficial, que estaría bárbaro se estivesen tódolos lingüistas de acordo con ela e deixaran de tocar o carallo. Pero non, temos esta merda de situación de discordia entre autonomistas, reintegracionistas e lusistas (se che interesa o tema fai clic, a mín non me apetece entrar en detalle) que o complica todo. A simple vista parece que non, porque podes pensar, "vale, Pepa, pero a oficial é a aceptada pola maioría dos galegos, así que non debe haber problema". Pero haino. Porque colles un libro publicado en galego e pode estar en calquera das normativas, e cando xa liches varios de cada tés dentro da cabeza un cacao maravillao que nin diola. Xúrdenche dúbidas que cando estudiabas nunha soa normativa non tiñas. Por exemplo, ¿ponse til en "lingua"? ¿acepta a normativa as formas en -vel, como amável? ¿ponse guión en peinar-se, levantar-se, etc? (para o que conteste correctamente nos comentarios, sen consultar, e sen vacilacións, un gallifante -extranxeirismo).

Pero cando te acaban de matar e cando sacan unha normativa oficial "da concordia". É dicir, cando collen aquela que considerabas intocable, palabra de Deus, e a prostitúen, meténdolle cambios que nin entendes a qué veñen, porque non che parecen galego (levas falando esa lingua toda a vida e nunca tal oíches), nin che apetece aprender agora que xa non che van poñer nota. E daquela todas aquelas dudas acadan un volume novo, porque xa podes estar seguro de cómo era, pero agora precisas saber tamén se o cambiaron. E moi friqui tés que ser para coller agora de adulto e poñerte a chapar iso.

Para colmo de males, o cambio de normativa a min pilloume en Lisboa. Cando voltei na TVG dicían grazas e eu flipaba. Ata ás pelis do oeste de pola tarde, que son máis vellas que as pedras do camiño, lles cambiaran a dobraxe para facelo así. Hai quen pensa que agora, segundo a normativa oficial, se aceptan as dúas formas, grazas e gracias, pero non, a segunda considérase un castelanismo. Dos demais cambios, con algúns estiven de acordo e con outros non (coa nula autoridade que teño para estalo, todo hai que dicilo), pero o das grazas matoume. Home, ho, que é a primeira palabra que se aprende sempre nunha lingua, non me fodas cambiando precisamente iso. A fórmula de agradecemento é iso, unha fórmula, e cambiala está feo. Podería entender cambiar a palabra gracia por graza en tódolos outros contextos, pero non na fórmula de agradecemento. É máis, o que de verdade me gustaría facer sería recorrer Galicia, vila por vila, comprobando como o din os vellos, aínda xogaba algo a que non atopo un que diga grazas. E daquela ¿por qué? Por diferenciación con respecto ó castelán, supoño. Pois amigos, defendo e penso que defenderei sempre que o galego é unha linga aparte, distinta do castelán e distinta do portugués, pero penso que non se lle poden obviar os séculos de historia, e se o castelán influíu na súa evolución, influiu e listo, hai que amolarse, non porque algo se diga en galego da mesma maneira que en castelán vamos ter que inventar (ou desenterrar) algo para que facelo distinto.

Así é que a min dáme pena, pero non penso que vaia escribir moito máis en galego no futuro, porque, a dicir verdade, e sen ánimo de polemizar, se teño que escribir algo prefiro que sexa en castelán, que non me plantexa ningunha dificultade, porque practicamente todo o que lin en castelán ao longo da vida seguía a mesma normativa, e de ler, apréndese a escribir e ata a falar.